Зьзяньнем лемяхоў,
У люстры якіх прыхарошваецца зямля,
Зялёным жарам руні верасьнёвай,
Ля якой так любяць грэцца шаракі,
Агнямі сьнежных зор,
Што ўпалі з паднябесься,
Вясновай талаю вадой,
Што бруіцца зь дзюбы жаўрука,
Вячэрняю зарой,
Зь якой куецца конікамі сонца,
Вятрамі,
Што калыскі хмар калышуць,
Песьнямі,
Якія абдымаюць плечы маладзіц,
Каб ад расы ня стылі,
Водарам
Адкаркаваных ахмялелымі чмялямі
Кветак –
Налівайцеся, каласы,
Каб радасна было чуць пошум ваш
I тым,
З чыіх далоняў прарасьлі вы,
I нам,
Хто кожны дзень
Вас асьвяжае потам!
1969
|
|
